Vrijdag na een training in een 50mtr buitenbad (uiteraard m’n eigen baan!) bij het uittrekken van mijn wetsuit een flink gat gescheurd op een naat in m’n oksel. Niet echt ideaal. Ik heb ook wel pech hoor! Van Cameron Brown mocht ik zijn wetsuit wel lenen dus daar zaterdagochtend langs geweest, test gezwommen en dat paste prima. Dus Cameron, ik weet dat je geen Nederlands kan, maar toch bedankt!
Vrijdag nog 2uur gelopen en 1uur gezwommen, zaterdagmiddag nog 3uur op de fiets gezeten en na die training stond de teller op 15u30min. Best wel weer ff wenen! Ook door de afsluiting van het studentenjaar: afgelopen woensdag 22 baco (inside grapje) downtown Auckland, en vrijdag ook weer tot diep in de nacht drankjes gedaan hier in Clifton Road Resort. Met redelijk vermoeide benen stond ik vanmorgen aan de start.
Tijdens het klaarzetten van m’n spullen vond ik in m’n wedstrijd schoenen een totaal verrotte, verschrompelde en beschimmelde appel. Korte uitleg: in april ging een week appels plukken, en had daar zo’n gruwelijke hekel aan dat toen ik thuis kwam de kids hier m’n caravan versierd hadden met vanalles wat met appels te maken heeft. Ook hadden ze op alle onmogelijke plekken appels verstopt. Dit was dus een nooit teruggevonden appel, net paasen, maar dan anders… Lachen joh!
Goed, aan de start stond o.a. James Bowstead, hij was ook in Kona om Terenzo van gezelschap te voorzien. Veel mee getraind, en het was gezellig weer wat bij te praten. Ook zag ik m’n kansen op winst als sneeuw voor de zon verdwijnen. Cameron had gister ook al gezegd: “dat is geen misselijk startveld morgen!” Maar dan in het Engels.
De wisselzone was even wat anders dan dat ik in Nederland gewend ben. Geen juryleden die op je stuur raggen alsof je 200kg weegt, geen controle van remmen en helm en iedereen kan in en uit lopen. Als je crasht? Eigen verantwoordelijkheid. En dit is geen kleine wedstrijd. De Panasonic Peoples Triathlon Series gaat over 4 wedstrijden die hier rondom Auckland te boek staan als een sterk bezette, populaire serie races.
Pang! Koers! 3 rondjes in zee van 500 met een strandgang, heftige shit! Elke keer als je het strand op rent, en weer het water in duikt een hartslag van minsten 300. Afschuwelijk hoog! Ook dat harde starten en jezelf constant pijn doen ben ik niet meer zo gewend. Ironman heeft me lui en langzaam gemaakt. Als 5e kwam ik uit het water, maar had hier geen idee van. Voelde als ergens midden in het veld. Zwemtijd: 22:40 (bah bah!)
Op de fiets ging het er meteen goed op. Een forse wind, 10km uit, 10km terug en dat 2 keer. Mooi overzicht van het veld dus. Stayeren is toegestaan, ookal rijdt iedereen op een tijdrit fiets. Prima! Goed samengewerkt met een atleet en uiteindelijk 40km met een forse wind, een goed aantal heuvels en grof asvalt afgelegd in 1:04:23. 2e fietstijd van de dag.
Lopen ging ok, als 2e rende ik het loopparcours op door m’n snelle wissel, als Scheltinga’s mogen we daar inmiddels wel patent op aanvragen. Al snel kwam Daniel Plews voorbij en ik moest ‘m laten gaan. Heuvel op haalde ik hem weer bij en samen liepen we bijna 7.5km. De wind maakte het niet makkelijk, en het gedeeltelijke cross parcours was al helemaal niet simpel rennen. Op het laatste stuk naar de finish, heuval af moest ik Daniel echt laten gaan. Als 3e overall kwam ik toch wel tevreden over de finish. Het is een dik jaar geleden dat ik mijn laatste OD deed (aug 2009) en sinds dien alleen maar langzaam getraind. De tempohardheid ben ik dus toch wat verloren. Looptijd: 36:52, 3e van de dag. Eindtijd: 2:03:55.
Vinnie (mijn zuidelijk halfrond moeder) deed ook mee en werd heel verdienstelijk 3e in d’r categorie. Over 2 weken doen Andy en Vinnie allebei mee aan de Ironman West Australia in Bussleton dus dit was een perfecte mini generale.
Na de prijsuitreiking was er nog een verloting van prijzen, en de laatste keer dat ik iets gewonnen heb in een verloting was volgens mij een week snowboarden, ergens in 2004. Het werd dus wel weer een keer tijd: ik won een grote Adidas sporttas met daarin nog 2 rugzakken, 2 caps, een bidon en een decadente zonnebril! Ik heb ook wel geluk hoor!
Over 2 weken de 2e race in de serie in Mission Bay. Ik denk dat ik komende weken toch de baan wat ga bezoeken en kijken of ik toch nog die 25 secondes goed kan maken die ik de laatste kilometer verloor.
Thuis gekomen nog even 30 minuutjes uitgetrapt in de gym hier, daarna in de hot spa gezeten en toen de All Blacks vs Ireland gekeken. Mooi stukje rugby! Verder heb ik natuurlijk zwaar verzaakt om jullie up-to-date te houden van al mijn belevingen enzo. Dus nu beloof ik komende week wat verhaaltjes van mijn laatste weken Kona online te zetten.
