Om eerlijk te zijn had ik weinig zin om weer helemaal opnieuw te moeten beginnen op een nieuwe plek, met nieuwe mensen. Geen zin om elke keer weer hetzelfde verhaal te vertellen: waar ga je naartoe, waar kom je vandaan, wat heb je gedaan, bla bla bla. En geen motivatie om opnieuw een sociaal leven op te bouwen en nieuwe trainingsrondjes en trainingspartners te vinden. Vooral wilde ik NZ niet verlaten, ik ben verliefd geworden op dat land, maar na 2 keer m’n visa verlengd te hebben had ik echt geen keus. Ik moest weg, of ik werd gedeporteerd. En aangezien ik toch nog wel een keer terug wil komen zonder problemen leek het me verstandig me aan de regels te houden en gewoon te vertrekken voordat m’n visa afliep.
Christchurch
In mijn laatste weken NZ weer een ontzettend mooie tijd gehad. Na mijn bike trip rond het zuider eiland een paar dagen geholpen in Christchurch bij het opruimen van de ontzettende chaos na de aardbeving. Indrukwekkende, maar ook een mooie ervaring om te zien hoe het hele land meeleeft met de mensen in het getroffen gebied.
Na Christchurch een campervan relocation gedaan. Je huurt een camper voor 1 dollar per dag, en die lever je in een korte tijd op de gewenste eindbestemming af. Gratis vervoer, en ferry overtocht. Je moet alleen wel voor je eigen brandstof betalen. In 3 dagen reed ik 1200 kilometer, deed een paar mooie loopjes, pikte lifters op en uiteindelijk leverde ik de camper af in Auckland. Wederom realiseerde ik me dat Nieuw Zeeland een heel speciaal land is.
Coastal Challenge
Zaterdag 5 maart deed ik mee aan de Coastal Challenge, een 33 km hardloop evenement. Tenminste, dat dachten wij. Wij is in dit geval 5 Duncan’s en ik. Deze wedstrijd ging van 33 km van noord naar zuid aan de North Shore in Auckland. De kustlijn bestaat uit rotsen, strand, cliffen, koraal, vulkanisch gesteente en regelmatig zijn er riviertjes / easteries die uitstromen in de zee. Eigenlijk hadden we geen idee waar we aan begonnen. We startte in de regen, op een strand een kwartier voor vloed.
Ik ging hard weg om te kijken wat het niveau zou zijn. Al snel lag ik aan kop, tot het eerste rots hoppen begon. Werd links en rechts voorbij gelopen door mensen op trial schoenen en Vibram Five Fingers. Ik had duidelijk een verkeerde beslissing genomen door te kiezen voor mijn super gladde wedstrijdschoenen. Ik maakte verschillende schuivers en belandde veelvuldig in het water.
Een paar keer moest er flink gezwommen worden, dat was wel in mijn voordeel. Maakte een flink aantal plekken goed, maar de eerste dame moest ik echt laten gaan, ze kwam me 3 keer voorbij, en ik haalde haar dan weer in als er gezwommen moest worden. Een paar keer akelig mijn schenen opengehaald aan rotsen onder water tijdens het waden langs de kust.
Na 3:38:44 finishte ik als 12e. Wat een ervaring, en wat een race. Heb nog nooit zo lang achter elkaar gelopen, en nog nooit zo’n zware ‘hardloop’ wedstrijd meegemaakt. Op de finish lijn waren er worsten op brood, en biertjes voor iedereen. Een fantastische Kiwi sport beleving die eigenlijk nergens anders ter wereld mogelijk is. Onderweg ook wel (naar algemene maatstaven) onverantwoorde dingen meegemaakt: door de hoeveelheid regen zag ik regelmatig landslides van de steile kliffen komen storten, grote hoeveelheden aarde, rotsen en planten vielen bij andere deelnemers op hun hoofd. Ook de stroming en branding in zee maakte het voor ongeoefende zwemmers niet makkelijk. Toch vond ik alles stiekem wel mooi: op een grote kaart wordt aangegeven: hier is de start, 30 km zuid is de finish, globaal gezien moet je die kant op rennen, succes, plezier en PANG!
Colville Connection
Het weekend na de Coastal Challenge deed ik mee aan de Colville Connection, een mountainbike wedstrijd over 72 km in de Coromandel. Met 2 vrouwen die allebei m’n moeder hadden kunnen zijn maakten we een fantastisch mooie roadtrip naar de Coromandel. Allemaal kleine baaitjes verkent en uiteindelijk in Colville onze tent op gezet. Ik was super onvoorbereid: een tent zonder haringen, geen bord, beker of bestek. Wel 2 flessen wijn, venison en een kurkentrekker. Daarmee maakte ik een hoop goed. De organisatie was erg relaxt, maar erg professioneel. Goede kaartjes, bewegwijzering, instructies, voeding voor onderweg en veel tips.
Ik startte redelijk achterin, op een oude mountainbike, op de eerste heuvel moest ik al meteen goed doortrekken om aan te haken bij de eerste groep. Toen heerlijk gefietst. Super mooie brede gravel wegen door het bos en over de bergen naar de oostkust van de Coromandel. Daar werd het single track omhoog, dat was ok, maar bij het oversteken van riviertjes moest ik toch echt uit de pedalen, en glibberende rotsen beklimmen met een loodzware fiets op schoenen met look clips werkt toch niet echt goed… Naar beneden vreesde ik voor mijn eigen leven. Gigantisch haarspeld bochten waar je letterlijk je voet aan de grond moest zetten om je fiets te keren. Diverse dodelijk afgronden miste ik maar net.
Maar wat een scenery, onbeschrijfelijk. Fantastisch mooi. Wel wat rare bruine stroming in de zee gezien, dit bleek te tsunami vanuit Japan. Vreemd om het tij zo snel zien te veranderen. De laatste 20 km was vrijwel vlak over gravel wegen, daar haalde ik nog een groot aantal fietsers in, met mijn duurvermogen zit het nog wel redelijk goed. Uiteindelijk gefinisht als 22e in een tijd van 3:22:47. Bij de prijsuitreiking kreeg ik nog een prijs voor de atleet die van het verste weg kwam. Dat was een makkie, want als ik verder weg ga kom ik weer dichterbij. ’s Avonds een gezellige bbq op de camping en een heel hoop plezier gehad.
Goodbye NZ
Dinsdag 22 maart was het echt zo ver, een moment waar ik al een hele week gruwelijk tegenop zag: afscheid nemen van alle mijn zuidelijk halfrond famillie, vrienden en Nieuw Zeeland. Had in het weekend mijn spullen al gepakt en uitgezocht. Blijkbaar heb ik iets met zonnebrillen, telde 11 paar… In het weekend nog bij de Auckland Half Ironman wezen kijken en met wat andere triatleten een 2uur duurloop over het parcours gedaan. Op die manier goed de race kunnen volgen en toch ook goed kunnen trainen.
Maandagavond kwamen een aantal buren spontaan langs om afscheid van mij te nemen en me veel plezier te wensen. Om 16.00 ging er een fles champagne open en uiteindelijk bleef iedereen eten. Uiteraard was het venison, voordat ik bij de Duncan’s kwam had ik nog nooit venison gegeten, en het ligt niet in de lijn der verwachting dat ik na mijn vertrek uit NZ weer venison eet.
Iedereen had wel een leuke anekdote te vertellen over wat hij / zij met mij had meegemaakt. Toen moest ik natuurlijk ook over iedereen iets zeggen. Had het soms emotioneel serieus een beetje moeilijk. Maar vooral ontzettend veel en hard gelachen. Wederom besefte ik me dat ik een ontzettend mooie en bijzondere tijd gehad heb met mensen en avonturen die stuk voor stuk uniek zijn. Ik voel mezelf bevoorrecht dat ik op deze manier Nieuw Zeeland heb kunnen ervaren.
Binnenkort meer over mijn avonturen in het echte down under: Australie!
