10 weken geleden kon ik nog niet lopen en nu ben ik een 12e plek in de Bundesliga wedstrijd van Dusseldorf, en een overwinning in Gendt verder… Over perspectief gesproken!

Mijn laatste update is alweer een tijdje geleden, dus ik ga even verder waar ik gebleven was; namelijk een week na m’n sleutelbeenoperatie.

De revalidatie verliep snel en goed. Na een week weer rollerbanken, na 10 dagen buiten op de racefiets en de 11e dag zelfs al een stukje hardlopen. Dit ging allemaal zonder klachten dus kon ik langzaam het fietsen en lopen gaan verlengen. Alles in goed overleg met fysiotherapeut Sijmen, die ik bijna dagelijks aan de telefoon had. Ik had weinig last van de schouder maar mocht m’n arm niet boven de 90 graden heffen, en niks met kracht doen. Oftewel, ik moest met alles wat ik deed heel erg voorzichtig blijven.

M’n programma werd langzaam uitgebreid. Langer lopen, langer fietsen… Maar nog steeds alles lekker ontspannen en rustig. Na 4 weken moest ik terug naar de Bergmankliniek voor een controlefoto. Als er genoeg botaanmaak zou zijn mocht ik zelfs voorzichtig beginnen met zwemmen. Ik zelf had het idee dat dit wel het geval zou zijn, maar de foto gaf toch anders aan. De 6 schroeven en het plaatje zaten er nog goed in, het bot stond mooi naar elkaar toe, maar aan elkaar zat het nog niet… Dit was dan toch een tegenvaller. Ik had echt gehoopt met zwemmen te kunnen gaan beginnen en zelfs nog op het NK OD in Amsterdam te kunnen starten, maar dat ging ik nu toch niet halen.

Toch mocht ik voorzichtig zwemmen, maar dan zonder m’n arm helemaal door te strekken met het insteken. Die zelfde avond ben ik dat nog in het zwembad gaan proberen, alleen toen kwam ik tot de ontdekking dat het nog echt te vroeg was. De pijnlijke schouder die avond en de dagen daarna lieten me duidelijk weten dat ik nog even geduld moest hebben.

Sijmen gaf aan dat ik het 2 weken later nog maar een keer moest gaan proberen. Ik plande een nieuw comeback: De triathlon van Gendt waar Diederik, Cornelis en ik voor het triathlonbroers podium zouden gaan. 10 dagen voor deze wedstrijd mocht ik opnieuw het water in om het zwemmen te proberen, en nu ging het wel goed. Een dag zwemmen, een dag rust, voorzichtig opbouwen en heel goed luisteren naar de schouder.

Ik had 8 weken niet meer gezwommen en dat kon ik merken. M’n spieren waren nog steeds overstuur van de val en ik was een hoop kracht verloren. Toch wilde ik in Gendt starten om ons feestje niet te verpesten en daar werd dan ook alles aan gedaan: Cesar en Sijmen die regelmatig m’n schouder controleerden, verschillende oefeningen die ik soms wel 10 keer per dag uitvoerde en achteraf gezien het meest belangrijke: onze masseuse Marjan die bijna elke dag m’n schouder behandelde. Verschillende zalfjes, ontspanningsmassage, kinesio taping, cupping (tot blauwe plekken toe) en ook ontzettend pijnlijke massage kreeg m’n schouder te voorduren. Maar het had effect! Elke keer voelde het beter en beter, en ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat ik Gendt ging halen… En zo gebeurde het! Mijn overwinning in Gendt heb ik dus zeker aan deze mensen te danken… Bedankt!

Gendt was natuurlijk een begin doel. Vanaf hier nu verder, en dat verder was een week later (gister dus) in Dusseldorf. Ik hou het kort: Zwemmen, niet al te best, maar voor 2 weken training ook niet slecht. Fietsen was prima en lopen ging ook niet verkeerd voor alleen duurtrainingen die ik heb kunnen doen. Een 12e plek in het sterke veld en een 2e plek met die Mannschaft!