Ik zag uit naar het duel met Eddy en Alexander, een keer goed meten waar ik nou eigenlijk sta tussen deze mannen, en hoe het met mijn duurvermogen gesteld staat. Afgelopen januari deed ik nog een Ironman distance race, maar sinds die tijd niet heel veel lang duurwerk gedaan. Op de donderdag voor de race kreeg ik van Marcel Gierman een sms: of ik zijn startplek in Didam wilde overnemen, het past toch niet in zijn programma en Marcel wist dat ik wel interesse had om op het NK halve te starten. Na overleg met de organisatie had ik toestemming om op Marcel’s startplek, onder m’n eigen naam van start te gaan. Dit zette de situatie echter wel in een wat ander daglicht: 3 weken racen op rij, dat kan wel. Maar een halve (Bocholt), week daarna een kwart (Gendt) en daarna weer een halve (Didam) is best een straf programma. Maargoed, ik besloot Cesar Beilo te quoten: pang! Koers!
Inmiddels wist ik ook al dat Eddy niet van start zou gaan in Bocholt door een knie blessure, en Heiko mailde me dat Alexander ook een knie blessure heeft, dus ook niet zou startten. Tja, op deze manier werd het me wel makkelijk gemaakt. Maar goed, daar moet je nooit vanuit gaan. Met oog op de weken na Bocholt was het tactisch niet zo moeilijk: zwemmen, hard fietsen en dan rustig en gecontroleerd lopen.
De weersomstandigheden waren slecht, heel veel wind en buien. Bij het registreren in de wisselzone werd ik nog bijna geweigerd: een disc wiel zou niet toegestaan zijn wegens de wind. Disc wiel verboden? Ik ken 1 wedstrijd waar een disc wiel verboden is: de Ironman Worldchampionships op Hawaii. Na enig gedoe (ik had ook geen ander wiel bij me) mocht ik toch doorlopen. Zwemmen ging ok, kwam samen met Bernard Hilferink uit het water, ver voor ons zat nog 1 zwemmer. Bij het ingaan van de wisselzone riep Heiko me toe dat dit een team zwemmer was, geen rekening mee houden dus. Na de wissel lag ik direct alleen aan kop. Ik heb mezelf 15 minuten gegeven om volle bak te gaan, en zo iedereen te demotiveren op de lange, rechte snelweg: uit het oog = geen mikpunt meer.
Bij een keerpunt met hekken en championchip mat keerde de voor rijdende auto, dus ik dacht zelf niet zoveel na, en keerde ook. Terug bij de wisselzone bleek dat het een keerpunt te vroeg was: we hadden nog 5km door moeten rijden. De organisatie stopte me, en vertelde me dat ik dit de laatste fietsronde dan maar dubbel moest rijden. Prima, goed opgelost. De volgende ronde stond er netjes een bord: Wendepunkt Kurz distance, en stonden er mannetjes iedereen aanwijzingen te geven. Toen ik daar langs kwam waren de vrijwilligers blijkbaar nog niet op hun post.
Na ongeveer 40 km haalde ik ook nog de ‘verse’ team fietser in van de zwemmer die ruim een minuut voor ons uit het water kwam. Deze probeerde aan te haken, maar dat lukte niet. Dat was voor mij een teken dat het met het tempo wel goed zat. Na 2u20 kwam ik met 6 minuten voorsprong de wisselzone weer in. Sokken en semi wedstrijdschoenen aan, geen risico nemen, en 4 minuten per km lopen, 8 rondjes lang. De eerste 10 km gingen toch iets harder maar elk rondje kreeg ik tussentijden te horen, en hoe rustig ik het ook deed, die bleven gelijk. De 2e 10 km deed ik het dan nog maar wat rustiger aan, en die gingen in 42 minuten ofzo. De voorfietser voorzag me prima van water en cola en van Heiko kreeg ik m’n gels aangereikt.
Na enkele forse regenbuien kwam ik na 4:10:31 over de finish, ruim 6 minuten later finishte Bernard Hilferink als 2e. Al met al een prima race. Moest nog wel 3u wachten op de prijsuitreiking, dus een koude douche genomen (warm was geen optie), een uurtje in de auto geslapen en 3 hamburgers gegeten bij McDonalds. Bij de prijsuitreiking kreeg ik een 3 liter glas Erdinger. Fantastisch!
Uiteindelijke splits: 2 km zwemmen in 28:02, 90 km fietsen in 2:22:42 en 20 km lopen in 1:19:46. Mooie eerste overwinning op een halve triathlon. Goed herstellen en dan op naar Gendt en Didam!
