Zit nu aan het bier met stijve benen rug, nek en armen. Een zware medaille om m’n nek en een finisherstshirt verklaren de reden. Gister ben ik gefinisht in de Ironman Nieuw Zeeland in Taupo met een tijd van 9:48:33. Het was alleen niet wat ik gehoopt had wat het zou zijn, maar daar is ook een(ranzige) verklaring voor.
De dagen voor de wedstrijd waren ontspannen, donderdag met Andy, Vinnie en de kids afgereisd naar Taupo en ’s avonds naar het Carbo Diner. Midden tijdens de foto-slideshow van de allereerste, officiële triathlon op Hawaï van Dave Orlowski, kwam Robin ‘Buffel’ den Oudsten de zaal binnen. Robin is hier in NZ om rond te reizen en wat te werken. Tijdens de IM was hij vrijwilliger en kwam mij opzoeken tijdens het diner. Na afloop zijn we samen nog even blijven zitten en hebben een aantal van de biertjes van de pro’s opgedronken. Nadat het personeel vertrokken was en wij alle overgebleven brownies opgegeten hadden gingen we naar huis. Vrijdag weinig gedaan, 20 minuutjes gezwommen, fiets ingecheckt en Flight of the Conchords gekeken. Op tijd naar bed en niet teveel nadenken over de wedstrijd.
Raceochtend heeft veel nadelen, maar ook voordelen: na 1 week tijd eindelijk weer koffie! En natuurlijk versgebakken carbo cake. Om 6.30 stond ik bij de start, het was nog redelijk donker en ik was er klaar voor. Vooraan gestart en meteen een goed ritme gepakt en de juiste voeten gevonden om te volgen. Na weinig energie te hebben verbruikt en 52:30 stond ik op de kant, prima tijd als het mij vraagt. Wissel naar het fietsen ging prima, hulp bij het uittrekken van m’n wetsuit, nummer om en gaan! Eerste 90km in 2:26. Erg tevreden en hartslag was goed. 2e ronde was er aanzienlijk meer wind, en dat was ook goed te voelen. Overal over de weg lagen bladeren. M’n voorwiel hield het goed. Er was 1 afdaling waar ik uit m’n ligstuur moest om niet van de weg geblazen te worden. Heuvel op heb ik de groep laten gaan en gekozen om mijn eigen ritme en hartslag te rijden. Helemaal alleen kwam ik aan in T2. Dat heeft opzich ook wel wat. Fietstijd was 5:02:31. Helm af, loopschoenen aan en weg. Eerste 20 km ging prima, alles netjes op schema, en nadat de eerste atleten het keerpunt gepasseerd hadden kon ik zien in welke positie ik lag: 15e. Door de wind had ik al in de gaten dat een eindtijd onder de 9:15 er niet meer inzat. Ook op het loopparcours speelde de wind een rol.
Tot nu toe ging alles goed, maar er ging iets heel belangrijks fout. M’n darmen waren wat onrustig en daar moest ik iets aan doen. Bij een van de verzorgingsposten rende ik een dixi in. Ik heb lang nagedacht over de volgende zin, maar ik kan het eigenlijk niet op een andere manier brengen dan dat ik met ontzettend veel pijn, een gedeelte van m’n ingewanden en een heel hoop bloed uitscheet. Vanaf dit moment ging het fout. M’n darmen bleven onrustig en dat ging samen met een ontzettende hoeveelheid pijn. Hardlopen ging best goed maar bij elke spastische beweging van binnen moest ik inhouden. Ik begon ook aan de oorzaak te denken, en dat was waarschijnlijk de gels, sportdrank en cola. Vanaf dat moment dus niks van deze essentiële voeding, maar wandelend bij elke verzorgingspost chips, chocola en water. Na de desastreuze toilet stop volgden er nog 4, en meer details lijken me overbodig. Wat was ik jaloers op de kitesurfers op Lake Taupo, de toeschouwers, de vrijwilligers en de andere atleten die niet het probleem hadden wat ik had.
Uiteindelijk bereikte ik de finish na een marathon van 3:47:18. De EHBO adviseerde me om voorzichtig te zijn met eten en om een dokter op te zoeken als de pijn na een paar dagen nog niet over was. Niet echt best, en om reëel te dacht ik dat ik 0 van mij 3 doelen bereikt had. De massage voelde goed en de soep was lekker maar erg voldaan voelde ik me niet. Vinnie finishte in 12:04:05. Een dik PR maar ze had graag onder de 12uur willen finishen. Ik weet zeker dat dit er de volgende keer wel van komt. Andy had ook een prima dag, verloor alweer van z’n vrouw maar dat is redelijk normaal geworden, en finishte in 12:47:12.
Gisteravond veel ijs gegeten, 2 biertjes gedronken en ontzettend vast geslapen. Vanmorgen fiets opgehaald en naar het IM hoofdkwartier om de uitslagen te bekijken. Ik was in de veronderstelling dat ik me niet gekwalificeerd had voor Hawaii, en ik vond eigenlijk ook niet dat ik het verdiend had. Ik kan veel beter. Tijdens de uitreiking van de slots werd plotseling mijn naam omgeroepen door Mike ‘the voice of Ironman’ Reily. Voor een volle zaal met atleten moest ik ineens beslissen of ik naar Hawaii wilde of niet. Toen ik hem vroeg of ik er even over mocht nadenken was zijn eerste reactie: “Dude, are you kidding me”? En na een nog wat langere stilte: “is that a yes or a no?” intussen werd me van alle kanten in de zaal “go!” en “take it” toegeroepen. En ja, waarom ook niet? Ik bedoel, de financiën roepen keihard nee, maar verder is er geen enkele reden waarom ik het niet zou doen. En als ik dood ga blijft er vast wel wat geld op m’n bankrekening achter, dus dat geef ik dan bij deze uit. Kona en ik hebben nog wat unfinished business, en deze rekening maken we in oktober op!
