Zondag 15 juli, the day after. De trap moet ik zittend af; hinkelend loop ik naar de bank, en bel Bo en Diederik (die tijdelijk twee huizen verderop bivakkeren), om te vragen of ze mij kunnen helpen. Bo komt meteen, maakt een ontbijt en vervangt mijn bandage. Iets later komt Diederik, en op zijn rug sleept hij me mee naar hun verblijf.
Zaterdag 14 juli, het EK Crosstriathlon. Na een slecht zwemonderdeel, maar een redelijke wissel, wil ik op een stuk zand opstappen. Ik klik in, wil aanzetten, maar door het losse zand kom ik niet weg. Ik val om, met mijn enkel tegen mijn tandwiel aan dat mijn enkel openscheurt. Snel doorlopen, verderop opstappen en doorfietsen. Bert Flier zat niet ver voor mij en ik begin aan het klimmetje. Om even te controleren wat de schade is, kijk ik naar beneden en tot mijn schrik zie ik een groot gapend gat in mijn enkel. Ik zie het wit van mijn pees. De wond is zo groot dat ik er twee vingers in kan stoppen. “Hard door rijden, het doet geen pijn” zei ik tegen mijzelf. Er liep veel bloed uit, maar zolang ik niet duizelig word valt het mee.
Doordat wij een aantal keren met de selectie op het (technische) fietsparcours hebben getraind, kende ik alle moeilijke plekjes erg goed. Ik kon al snel een aantal andere atleten inhalen en aansluiten bij Bert en goed samenwerken. Nog twee keer ging ik onderuit, maar behalve wat schaafwonden liep ik niks ernstigs op. Zo kon ik samen met Bert en twee buitenlanders gaan wisselen.
Na de wissel liep Bert en een Oostenrijker langzaam bij mij weg. Dankzij de goede coaching van Johan Neevel wist ik dat ik op een 3e plek (<23) liep met 2:30 voorsprong. Ik kon dus mijn eigen tempo lopen en overleven. De laatste ronde begon de enkel echt meer pijn te doen en eenmaal over de finish kon ik er geen stap meer mee zetten. Toen de EHBO-er zei dat ik naar het ziekenhuis moest en gehecht moest worden, schrok ik erg; ik zou de prijsuitreiking waarschijnlijk missen... Gelukkig werd ik erg snel geholpen, en op het moment dat we terug bij de finish waren en ik uit de auto stapte, werd mijn naam opgeroepen. Al hinkelend kon ik het podium betreden en genieten van mijn derde plek. Na het podium hoorde ik de verhalen van de anderen: Diederik zat voor mij met een hele goede 5e plek overall, en Evert reed helaas lek terwijl hij alleen aan kop ging. Maandag 16 juli, twee dagen later. Met krukken en pijnstillers kan ik voortbewegen, maar ideaal is het nog niet. Het doet nog altijd veel pijn en de hechtingen kunnen er pas volgende week uit. Erg frustrerend om zo afhankelijk van anderen te zijn. Nog even doorzetten dus!
Iedereen heel erg bedankt voor de felicitaties en de steun eromheen! Onderstaande beelden, gemaakt door André (die mij snel naar het ziekenhuis heeft gebracht), kunnen schokkend zijn.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=9WyUb8yu-qw[/youtube]
