2e dag in de oversteek. Ik las wat in de Girl with the Dragon Tatoo op m’n favoriete plekje aan boord: in de schaduw en in de wind. We viste met 2 hengels en ik had direct uitzicht op een van de hengels. In m’n ooghoek zag ik wat bewegen en zei: “I think we’ve got a fish…” ik had de zin nog niet uitgesproken of de vis ging er met het aas vandoor. Wat hier op volgt is dat de molen van de hengel slipt, en dit maakt een ratelend geluid. De kracht van de vis bepaald hoe snel de molen slipt, en dit bepaalt weer het geluid van de ratel. Ik kon meteen horen dat dit geen kleine vis was… Ik keek 50 meter de zee in, de afstand waar normaal het aas ongeveer achter de boot sleept en zag een gigantische marlin dansen op z’n staart. “It’s a marlin, It’s a marlin!!” Ik verhoogde de weerstand van de slip op de molen en probeerde het beest in te halen, tevergeefs. De hengel boog krom en het beest ging ervandoor. Gavin, Lica, Vinnie en Shae deden wat nodig was: boot in de wind, andere hengel inhalen, fok inrollen, mij een harnas, safety lijn en visriem omdoen, grootzeil droppen en camera pakken. In de tussentijd liep ik met de hengel naar het voordek en probeerde de marlin binnen te halen. Wat een kracht en wat een gigantisch beest. Vanaf nu ben ik ervan overtuigd dat vissen echt een sport is. Na 20 minuten vechten kon ik al m’n spieren voelen: m’n benen, rug, buik, schouders maar vooral m’n armen. Soms moest ik mezelf volledig schrap zetten en alle kracht gebruiken die ik heb. En ik noem mezelf geen slappe jongen… Meer dan eens had de hengel de vorm van een U in plaats van een recht ding.

Het vangen van een marlin is de natte droom van elke visser maar ik kwam op een punt dat ik het niet meer leuk vond: zoveel kracht, en elke keer als ik dacht dat ik ‘m bijna binnen had ging hij weer in de aanval. En dan was er weer een paar 100 meter extra lijn uit… En ok, als je een marlin vangt is de kans 80% dat het beest groter en sterker is dan jij, en een marlin kan misschien 3.8 kilometer sneller zwemmen dan ik, maar dat betekend nog niet dat het ook een Ironman is. Ik geef niet op!

Uiteindelijk, na 40 minuten vechten had ik ‘m naast de boot. Toen kon ik ook zien wat mij de afgelopen 40 minuten zo’n pijn gedaan had: een gigantisch monster van minstens 2 meter met een bruut zwaard voorop z’n kop. Heel even hadden we oogcontact, en in dat magische moment dachten we allebei: “ow shit, dit is niet best…” En tegelijk gingen we allebei weer in de aanval. Marlin met een diepzeeduik, en ik probeerde tevergeefs z’n kop bovenwater te houden. Na een uur strijd had ik ‘m voor de 2e maal naast de boot, we brachten ‘m naar het achterdek en kwamen tot de conclusie dat we er eigenlijk niks mee konden. Nog 3 dagen zee voor de boeg en niet de vriezer capaciteit om zo’n gigantische vis in te vriezen of op te eten. We bekeken ‘m goed en schonken ‘m de vrijheid.

Het is inmiddels 2 dagen later en ik heb nog steeds spierpijn in m’n armen en striemen en rood / blauwe plekken op m’n buik van het harnas. Maar wat een gigantisch beest, wat een ontzettend gave ervaring. Vissen IS een sport!