Elke dinsdag avond wordt er een trainingskoers gereden op Papendal. Er wordt dan 60, 75 of 90 minuten gereden in een peloton. Hier zijn dan punten te verdienen voor een eindklassement.

Wij doen daar zelden aan mee, maar afgelopen dinsdag hadden we goesting. Diederik, Evert en ik zijn toen met trainingsmaatje Dorus Arts daarheen gefietst en zijn van start gegaan. In eerste instantie dachten we gewoon lekker in het peloton te rijden, en ervaring op doen om in stayer-triathlons makkelijker mee te kunnen komen op de fiets. Af en toe hebben we een stukje op kop gereden, en dan weer lekker verstopt in het peloton. Na een uur rijden, voelde ik mij wel sterk, en ging mee in een ontsnapping.

Samen met mijn groepje reden we goed samen en Diederik en Evert verrichtten in het peloton afstop werk, dus daar kwam niet echt een achtervolging op gang. Na 15 minuten volle bak rijden werd ik langzaam moe en sloeg ik wat beurten op kop over. Regelmatig keek ik even achterom en omdat ontsnappingen op zo’n vlak parcours maar zelden lukken had ik gedachten als: “Waar blijft het peloton?” en “Ik word moe hier in de kopgroep, ik hoop dat ze ons snel terug pakken zodat ik lekker in het peloton kan hangen”.

Maar het peloton kwam niet terug. Toen de bel ging voor de laatste ronde begon ons groepje naar elkaar te kijken. Ik had niet veel energie meer en wist dat ik niet de beste papieren had, afwachten dus. Na een flinke sprint wist ik de derde plek te pakken. Ondertussen was Evert drie rondes voor het einde bij het peloton weggereden, en hij pakte daardoor de 5e plek. Diederik finishte, na een aantal zware trainingsdagen, in het peloton.