In het Hawaiiaans betekend dat the day of the warrior, en dat was het. Het was mijn dag, en wat heb ik gestreden. Nu, de morning after, voel ik me alsof ik ben aangereden door een gigantische vrachtwagen. Probeerde uit bed te stappen maar viel weer om. Mijn benen zijn helemaal gaar. Gister gedaan waarvoor ik hier was, en waar ik me afgelopen 2 maanden op voorbereid heb: mezelf zo hard mogelijk pushen en finishen onder 10 uur.
9 Uur, 45 minuten en 43 seconde nadat we werden weggeschoten stortte ik onder het finishdoek op de Alii Drive ter aarde. Wat een dag, wat een energie, wat een atleten en wat een toeschouwers! Maar bovenal: wat een race!
’s Ochtends om 04:00 ging de wekker, Maxim’s carbocake gegeten, koffie gedroken, half litertje sportdrank en heel wat water. Het voedingsthema van vandaag: dilution. De conclusie na al mijn andere LD races is dat ik teveel geconcentreerde voeding neem. Oplossing klinkt eenvoudig: meer water drinken. Daar dus gelijk maar mee begonnen.
De rituelen die zich de ochtend van zo’n grote, lange wedstrijd afspelen vind ik altijd intregerend. De spanning is op gezichten af te lezen, sommige mensen zijn emotioneel, nemen afscheid van famillie alsof ze op een hele lange reis gaan en voorlopig niet terug komen. Sommige mensen zijn heel erg op zichzelf en ik vind het juist wel fijn om hier en daar een praatje te maken en wat van gedachte te wisselen met andere atleten.
Met Menno en Hans ging ik naar de start, we kregen een lift van 2 Kiwi’s die bij ons in het appartementencomplex zitten. In het King K hotel naar de body marking en chip check. Daarna door naar de wisselzone: banden pompen, voeding op de fiets, zonnebril in de helm en nog een keer het hele wisselzone traject in me opgeslagen. Later kwam ik Andries en Hanneke tegen, Hanneke was zo vriendelijk m’n nek en oksels in te vetten met vaseline (bedankt!). Daarna met Andries wat ingezwommen. Die was trouwens erg ontspannen, en nog afschuwelijk bedankt voor de gel!!
Mijn fout vorig jaar was dat ik helemaal rechts in het veld startte, dat laat ik me niet 2 keer overkomen, dus startte ik aan de linker kant. Liever iets meer meters maken en lekker zwemmen dan een korter traject afleggen en in het gekrioel terecht komen. Vlak voor de start kwam ik Menno nog even tegen in het water. Om stipt 07:00 waren we weg! Meteen een goed ritme kunnen pakken en na het keerpunt iemands voeten gevonden die net iets te langzaam ging, maar beter dat dan helemaal zelf een hoop energie verspillen. Daar is de dag nog lang genoeg voor.
Na 1:01:36 zette ik als 316e overall voet aan wal, snel de wisselzone in, omgekleed, een gel in m’n gezicht gestopt en de fiets op. Meteen goed veel water drinken. Toen ik voor de eerste keer m’n bidon greep scheurde m’n opgespelde nummer uit, en begon het te klapperen. Stuk met losse handen gereden, shirt uit, en tijdens het fietsen m’n nummer opnieuw opgespeld. Moet een vreemd schouwspel geweest zijn voor de 1000-en toeschouwers langs de kant.
Na het lusje Palani / Kuakini begon de koers echt. Kon een goed ritme vinden en voelde me super. Er kwamen heel wat mensen voorbij gezet, en ik dacht: “laat ze maar, ze maken dezelfde fout als ik vorig jaar deed…” Goed m’n HR in de gaten gehouden, die bleef tussen de 150 en 160. Sommige heuveltjes stond ik het toe ie omhoog ging tot 175. Elke keer weer een goed teken als ik dat zag: dan ben je dus niet heel erg vermoeid. Verder veel gedronken en elke 20min een halve bar of banaan gegeten. Na iets meer dan een uur moest ik al voor het eerst plassen, en dat is een goed teken! In iedergeval genoeg (misschien zelfs teveel?) gedronken.
Na Kawaihae begon de koers eigenlijk pas echt: omhoog naar Hawi zag de zee wit van de schuimkoppen. Geen goed teken! Een crosswind, en wat voor ‘n! Ik had er geen problemen mee, behalve dat het op zo’n moment belangrijk is lak te hebben aan alles met betrekking tot snelheid en goed op je HR te letten, en dat deed ik. Vooral ook goed blijven verzorgen wat tijdens zo’n crosswind lastig kan zijn omdat je all over de place geblazen wordt. Letterlijk zat ik dit traject zo nu en dan te lachen op de fiets, fantastisch die crosswinds. Ik genoot! Dit was waarvoor ik hier gekomen was, afzien en toch iets wat extreme omstandigheden. Voelde me super, had alles onder controle.
Na het keerpunt ging het snoeihard naar beneden, maar nog steeds die verradelijke crosswinds. Best gevaarlijk met een hoge snelheid. Ik haalde veel atleten in die niet in hun ligstuur durfde te liggen, blijkbaar is m’n core goed stabiel (bedankt Tino!). Terug in Kawaihae ging het weer berg op en kregen we even te voelen hoe warm het wel niet was: geen weerstandswind en veel zon. Hier begon ik eigenlijk pas te zweten. Tot nu toe niet echt veel vocht verloren en al 3 keer moeten plassen. Had ook helemaal geen behoefte om mezelf nat te houden met water, terwijl ik andere atleten de ene waterfles na de andere over hun hoofd zag gieten. Aklimatisatie rules!!
In de laatste 50 kilomter pikte ik een heel hoop mensen op die kapot zaten. De meeste hadden witte kleren van het zout en konden hun trappers niet meer rond krijgen. Zo zat ik er vorig jaar ook bij, gelukkig heb ik een hoop geleerd in een jaar tijd.
Iets te enthausiast kwam ik van m’n fiets, de vrijwilliger die klaar stond schrok van het geweld waarmee ik mijn ferarri rode bolide zelfstandig in zijn richting liet rijden. Meteen goed tempo door de wisselzone, mijn nummer geschreeuwd, maar in de verwarring en enthausiasme riep ik mijn nummer van vorig jaar, 1825 in plaats van 1820. Had dit zelf snel genoeg in de gaten, dus zocht zelf m’n tas op. Ben benieuwd op wat voor een schoenen ik anders de marathon af had moeten leggen…
In de wisseltent een fantastisch geconcenteererde wissel: liet me door 2 mannen insmeren met zonnebrand terwijl ik m’n sokken en schoenen aan trok, ijsdeken over m’n schouders, kleren wisselen, petje op, gel, en pang! Ik geloofde mijn benen niet toen ik Palani Road voor de eerste keer op liep, had ik wel 180km gefietst? Heb ik niet een stuk parcours overgeslagen? Voelde niks, geen pijn, geen vermoeidheid, en veel, heel veel goesting!
Eerste mijl in 7:36, iets te hard, dus meteen gas terug. Ookal had ik harder gefietst dan het plan was, toch mijn planning voor de marathon aanhouden. Timing van mijl naar mijl, dus eigenlijk maar 26 kleine stukjes van 7:30 / 8:00. Valt wel mee toch? Ik werd wel links en rechts voorbij gelopen, maargoed: ik heb een plan, een doel, een reden en vooral geen oververhitting. Menno kwam na mijl 2 of 3 ergens voorbij, even kort een praatje, en toen wist ik hem al te vertellen dat het met mij wel goed zou komen vandaag.
Elke 30 minuten een gel, elke mijl water, cola, sponzen, ijs, en koelen. Een gevolg was wel dat ik constant liep te soppen in mijn schoenen. Die K-Swiss schoenen met spuigaten is helemaal niet zo’n slecht idee. Iets voor de volgende keer misschien. Na mijl 10 liep ik weer Palani op, zwaar en stijl. Even een 9:25 mijl er tussen, maar maakte me hier niet druk om. Had al genoeg tijd gewonnen op mijn schema. Op Palani had Chris McCormack net een heel klein gaatje geslagen op een zwaar hijgende Realert. Wat een race moet dat geweest zijn! Ik kon er niks aan doen, maar hield me toch bezig met de top 10 van de mannen race overall. Kon precies zien wie waar lag, en wie door het ijs gezakt waren.
De Queen K was heftig. Het was best warm, maar niet extreem. Wel begonnen de heuvels meer pijn te doen. Nog maar een pijnstiller genomen. Was erg blij het 13 mijl punt te zien, al over de helft! De Hannes Hawaii Tours tent en de aidstations met muziek waren voor mij echt een ontzettende steun in de rug, even wat meer afleiding, een ritme en erg enthausiaste mensen. Wel was ik stinkend jaloers op de Erdingers van Hannes…
Energy Lab was zwaar, naar beneden was ok, maar terug om hoog was afschuwelijk: wind in de rug, geen luchtweerstand, brandende zon en een tergend laag tempo. Bovenaan goed gedronken en gekoeld en toen ging het wel weer. Nog 1 rechte weg terug naar de finish. De laatste heuvel, de Queen K omhoog naar de kruising met Palani Rd was heroisch. De Hannes Crew stond ons kei hard aan te moedigen maar toch, bijna kramp, gruwelijke pijn in m’n benen en een tempo van ongeveer 10 kilometer per uur, bah bah! Laatste 3 mijl in 27 minuten ofzo, sloeg nergens meer op, maar ik wist dat ik het ging halen.
Laatste paar mijlen alleen maar gedacht: nog een half uurtje, dat is niks meer dan een vetloopje als je net wakker bent. Mijn intervallen zijn langer dan dat, 30 minuten stelt niks voor, maar toch was het zwaar, en duurde het lang. Toch, Alii Drive was genieten, ondanks de pijn. Mensen zeggen dat de pijn verdwijnt, maar dat was niet het geval. Zelfs in de laatste 300 meter werd ik voorbij gelopen maar ik had er lak aan, al mijn persoonlijke doelen behaald: finish in 9:45:43.
Direct na de finish bezweek de arme catcher bijna onder mijn gewicht, ik kon niet meer op m’n benen staan, kon ze niet meer optillen. Efkes gaan zitten best, efkes bekommen… Ze zette me op een stoel met een ijshanddoek over m’n schouders. Zoveel krullen rond mijn hoofd! Ik draaide ervan… Dus toch even naar de medische tent. Daar zetten ze me op een stoel op een weegschaal. Mijn benen konden m’n lichaam niet meer ondersteunen. Ik had nieteens de kracht om mijn eigen voet zelf op de weegschaal te zetten, ookal was het een drempeltje van 2cm. Ruim 4 kilo kwijt, niet extreem, maar ik had geen gevoel meer in mijn handen en voeten, dus toch maar 2 zakjes infuus. Daar knap je van op zeg!
Na anderhalf uur kwam ik de medical tent uit, daar zag ik Hilary die me emotioneel omhelsde, samen ontzettend veel getraind en een hoop lol bleefd en nu was het ineens klaar. Samen finishers shirt en medaille gehaald, ijs en pizza gegeten, naar massage en daarna een eerste biertje!
Later op de avond ook nog gezellig onderhouden met de andere Nederlanders, laatste finishers bekeken en biertjes gedronken in de stad. 24 uur nadat ik opgestaan was ging ik weer naar bed.
Evaluatie:
Afgelopen dagen eens goed nagedacht over wat ik anders zou doen, wat ik geleerd heb en waar ik mezelf kan verbeteren. Vooral met Menno en Hans hierover veel van gedachten gewisseld en ook daar weer veel van geleerd.
First of all: ik ben heel erg content met mijn 9 uur en 45 minuten. Heb in de pacific niet op de fiets gezeten, weken niet gelopen en sporadisch gezwommen. Ben pas serieus aan het trainen sinds de week na m’n verjaardag, dat is 12 weken. In 12 weken naar een Ironman toe trainen is niet onmogelijk, maar idealiter heb je nog een fors aantal weken meer nodig. Dat is natuurlijk geheel mijn eigen keus geweest, en ik wist van te voren dat ik niet het maximale eruit zou halen. Maar ik ben nog jong, heb hier nog tijd genoeg voor.
Raceday zelf kan ik eigenlijk niks bedenken wat er erg fout ging. Natuurlijk, er zijn op zo’n dag altijd momenten dat er iets mis gaat, maar dat zijn kleine dingen: aidstations die niet volgens de door de organisatie gecommuniceerde manier zijn ingericht, het missen van voeding, het missen van bidons, hartslagmeter die in eerste instantie niet aanslaat, afscheuren van m’n startnumer, bij het lopen zelfs helemaal verloren… Maar geen grote fouten of problemen.
Mijn maag heeft zich fantastisch gehouden, dus mijn ideale voedingsplan heb ik na 4 LD races rond. Op de fiets elke 20 minuten vaste voeding, en tijdens het lopen elke 30 minuten een gel. Verder vooral veel water en sportdrank, na 120 km ook regelmatig een paar slokken cola.
