Hoe kom ik hier eigenlijk zo terecht, bijna 1 week na het WK Ironman? Eigenlijk is het antwoord vrij eenvoudig. Vorig jaar tijdens Ironman ontmoette ik een Nieuw Zeelandse familie, zij nodigde me uit om in Nieuw Zeeland bij hen te verblijven en te trainen voor de Ironman in Taupo. Eerst moest ik nog even een boot van Vlissingen naar Turkije varen. 2 Weken nadat ik thuis kwam vloog ik naar Auckland, in februari, maart en april verbleef ik bij deze familie. Door hen leerde ik hun vorige buren kennen, die gingen rond de wereld zeilen en zochten wat hulp voor hun eerste etappe omdat ze net een nieuwe boot gekocht hadden. Zij namen me mee naar de Kermedec’s, Minerva Reef, Tonga, Ha’apai Islands, Vava’u, de Niua’s en Fiji. Tijdens deze zeiltocht ontmoette ik een Amerikaanse schipper die me in contact bracht met een goede vriendin, Erin. Erin woont in Kona en wilde me wel helpen met het zoeken van een woning en alle bijkomende logistieke uitdagingen. Toen ik aan het trainen was op de Queen K ontmoette ik Noran, die vroeg: ‘wat doe jij na de Ironman?’ ‘Geen idee’ was mijn antwoord. ‘Dan kan je mooi mee gaan hiken!’ En nu zit ik hier, ik heb ook wel geluk hoor!
De dagen na de race waren hectisch en vlogen voorbij. Zondagochtend goed uitgeslapen na de herstelbiertjes van raceavond, beetje zwembad hangen, raceevaluatie met Hans en Menno, awardceremony, onbeberkt voedsel en drank, toen door naar de K-Swiss afterparty, invites only. Gelukkig had ik de eigenaar leren kennen dus nog meer onbeperkt voedsel en drank met bijna de gehele mannen en vrouwen top 10. Genoeg bier had ik al wel gehad, dus maar omgeschakeld op de (veel te sterke) cocktails. Maar onder toeziend oog van vedettes als Mark Allen, Greg Welch en Mike Riley, en atleten als Macca, Der Norminator, Crowie, Vanhoenacker en Lieto mag je je natuurlijk niet laten kennen! Tik tik tik, weg die cocktails! Onderweg naar huis had ik wel wat ondersteuning nodig, blame it on the legs!
Maandagochtend duurde het even voor ik me realiseerde waar ik precies was. Blijkbaar had ik m’n eigen bed gehaald! Weer recupereren bij het zwembad en eind van de middag Menno uitgezwaaid. Best jammer eigenlijk, een mooie tijd gehad met Menno, wederom veel van hem geleerd. Het heeft voor mij persoonlijk toch wel iets bijzonders om aan de start te staan van het grootste triathlon evenement naast de trainer met wie het ooit allemaal begonnen is. Maandagavond uit eten en daarna drankjes doen met een heel hoop mensen die we onderweg oppikken, wederom een korte nacht…
Dinsdag bel ik Noran en zeg dat m’n benen nog steeds ontzettend pijn doen, en dat ik nog niet zeker ben of ik wel moet gaan hiken of niet. Noran zegt: ‘no worries, 3 of 4 people in our group are massage therapists, we’ll fix you!’ Ok, prima! Hans ging vandaag alweer zwemmen en fietsen, ik verrichtte herstelwerkzaamheden bij het zwembad. ’s Avonds voor de zoveelste keer op rij een herstelburger en herstelbier om het afscheid van Thaddeus te vieren. Ook erg jammer, Thaddeus heb ik 4 weken leren kennen, samen waren we een van de eerset atleten in Kona. Super enthausiaste dude uit NY en in korte periode veel dingen samen meegemaakt en een heel hoop leuke dingen beleefd.
Woensdag voelen m’n benen alweer iets beter en bereidden ook Hans en ik ons voor op afscheid. We zwemmen bij de pier, wat niet eens zo slecht gaat, we drinken nog 1x koffie bij Lava Java, we snorekelen met schildpadden en eind van de middag drinken we de cocktails bij Huggo’s die we eigenlijk voor de 1e dag gereserveerd hadden maar wat er simpelweg nooit van gekomen is. Afscheid was best een triest moment, Hans en ik waren een prima duo over de afgelopen 2 weken. We deden veel samen, maar ook onze eigen dingen en dat vonden we allebei prima. Ook leuk om zo af en toe wat over Arnhemse dingen te praten en soms verlangde ik toch wel een klein beetje terug naar die stad hier grofweg 12.000 km vandaan. Maar Hans beloofde de groeten te doen, dus houd ik het nog wel ff uit!
Goed, Waimanu Valley: 3 dagen hier chillen en kamperen. Hiken naar de watervallen, lezen, strandhangen, zwemmen, en al dat soort dingen. Een hoop old school hippies hier. O.a. Mark, een dude van 21 die iets studeerde van natuur en toen ineens maar besloot om erin te gaan wonen. Hij eet bloemen en guava’s. En dan is er Doug, een dude met een gigantische baard die naar Frankrijk vluchtte om niet te hoeven vechten in Vietnam…
