Om 5:15 werd ik na een onrustige nacht gewekt door de wekker en de neer kletterende regen op het dak. Amai, wat wilde ik graag blijven liggen. Na een goede kop koffie voelde ik me weer een beetje mens. 4 flessen wijn met 5 personen is toch wat veel de avond voor een wedstrijd.
We bevinden ons in Waihi Beach, nog steeds in Nieuw Zeeland. Klaar voor een nieuw avontuur totaal buiten mijn comfort zone: de Nugget. 25 km road bike, 10 km kayak, 10 km road bike, 10 km trail run, 25 km mountain bike, 3 km run. De hoogtemeters buiten beschouwing gelaten. Start en finish in goudzoekers dorp Waihi. De mountainbike en de laatste run vindt plaats in en om de nog steeds actieve goudmijn.
Eerder dit jaar heb ik ter voorbereiding 2 keer in een kajak gezeten om de slag te pakken proberen te krijgen, maar voor mijn gevoel nog steeds zonder resultaat. De rest van de onderdelen zou geen probleem vormen en vooral nuttig als intensieve trainingsprikkel.
Met 4 wisselzones ver uit elkaar moet er van te voren goed nagedacht worden over wanneer wat waar in te checken. Om 5:45 droppen Andy, Vinnie, Tony, Libby en ik onze kajaks in Anzac Bay. De regen komt nog steeds met bakken uit de hemel zetten. Terug naar de bach (NZ dialect voor simpel vakantiehuisje) voor ontbijt, mountainbikes en racefietsen op de auto, loopschoenen afzetten, mountainbikes afzetten en naar de start.
Om 7:55 stopte het met regenen en om 8:00 klonk het startschot. Als peloton vertrokken we geneutraliseerd voor ons eerste onderdeel van de dag. Ik voelde me goed en op m’n gemak op de SpeedConcept. Heerlijk om m’n tourfiets even in te wisselen voor dit tijdrit monster.
Meteen na de neutralisatie werd er hard vertrokken door één team fietser. Lekker laten gaan. Waarom alleen rijden als je ook anderen het werk kan laten opknappen? Echter, op het eerste heuveltje zat ook ik alleen en had het hele peloton achter me gelaten. Even doorstampen dan maar, nog maar 20 km. Na enkele kilometers was het peloton achter me al niet meer in zicht en ik had er zin in! Aangezien m’n zwakke kajak kon ik beter proberen zoveel mogelijk tijd te pakken en een kleine buffer op te bouwen tegenover de echte peddelaars.
Met nog 10 km te gaan voelde ik ineens de velg van m’n achterband. F#ck! Van de fiets en pitstop erin. Het witte schuim kwam er met dezelfde snelheid weer uitzetten door het gat in de band. Niet best! Misschien had de locatie invloed op mijn onfortuinlijke situatie: ik stond direct naast de pub in Waihi Beach. Met een lege band en een hoop schuim om me heen vertrok ik rennend op m’n blote voeten richting Anzac Bay. Ik had een plan.
‘Onze’ bach bevond zich 3 km vanaf waar ik stond, zo goed als aan het parcours in de goede richting. Bij de bach aangekomen wisselde ik de SpeedConcept voor m’n tourfiets. Maar die had geen pedalen: de spd pedalen had ik op de mountainbike gemonteerd. De pedalen van de mountainbike? Die liggen binnen. Gelukkig ligt de sleutel altijd in de 2e plantenbak van rechts, links naast de ingang. Vlug de pedalen monteren, schoenen aan, deur op slot en weg.
Zelfs op m’n tourfiets wist ik nog enkele achterblijvers te passeren en als 41e kwam ik de eerste wisselzone in. Spijtig, ik lag werkelijk minuten voor op iedereen. Snel het sprayskirt aan, zwemvest om en weg. Kajakken is een technische sport en ik had het zwaar. En het water in Anzac Bay is niet vlak. Na een lange 10 km had ik na 1:22 weer vaste grond onder m’n voeten. Snel weer de tourfiets op en de volgende 10 km legde ik in 16 minuten af. Alsnog de 23e fietstijd. In de 2e wissel snel de loopschoenen aan, gelletje in het gezicht en pang!
10 km single track met ruim 750 hoogtemeters. Door alle regen waren de single tracks veranderd in stromende modder riviertjes, het was ontzettend glad. Omhoog geen enkele grip maar naar beneden geen mogelijkheid tot stoppen. Spannend! Enkele keren ging ik goed onderuit en één enkele keer had ik geluk dat ik niet 50 meter naar beneden de rotsen en branding gezelschap ging houden. Al met al genoeg te beleven en ik durf met zekerheid te zeggen dat dit zeker in de top 3 van loopjes staat die ik ooit heb mogen doen. Uiteindelijk met een dikke minuut de snelste looptijd van de dag van 50:55.
Snel de stalen 26 inch mountainbike op. Gister nog pedalen verwisseld en het zadel op de juiste hoogte gezet. Het ding is half verroest en weegt 15 kg. Niet ideaal dus. De bandenspanning stond ook iets te hoog (na de 4 bar in Etten Leur cross duathlon had ik m’n lesje toch geleerd? ). Een goede 25 km stuiteren. Maar wel een super mooi parcours, alles zat erin. Vooral gaaf om door een actieve goudmijn te fietsen. In de laatste bocht, hard naar beneden over de weg miste ik een bochtje en parkeerde met 25 per uur in een bosje. Moest echt kracht zetten om de fiets weer vlot te trekken en m’n weg te vervolgen. Anders dan dat geen noemenswaardige acties. Nog even de laatste 3 km door de goudmijn afraffelen en klaar. Honest hard work over de laatste 2 onderdelen, no world records dacht ik. Toch was mijn effort wel genoeg voor ook de snelste tijd: 1:25. Ruim 4 minuten sneller dan de doorgewinterde multisport atleet en winnaar Paul Butt.
Uiteindelijk finishte ik nog als 7e in een tijd van 4:48:53. met de snelste loop en mountainbike tijd van de dag. Als ik toch niet had lek gereden was ik als eerste in T1 geweest en had het misschien wel anders uitgepakt… Maar goed, als telt niet. Toch een mooi evenement met fantastische parcoursen en de geheel verzorgde Speights Golden Medal Ale en sausage and bread smaakte goed na de finish.
Vinnie eindigde uiteindelijk als 1e overall bij de dames nadat ze ook d’r kajak van enkele kilo’s zand ontdaan had. Die waren erin gespoeld door de zware regenval. Libby trapte d’r mountainbike derailleur in het achterwiel. Enkele meters verderop werd een andere deelnemer per ambulance afgevoerd. Deze persoon was toevallig even groot en zo had Libby ineens een nieuwe fiets en kon ze de race voortzetten.
