Wat een wedstrijd in Duitsland, en wat een tering eind rijden!! Zaterdagochtend pikte we in Krefeld een teambus op, daarmee haalde wij een teamgenoot op, en door naar Grimma. Alles leuk en aardig, die Bundesliga wedstrijden maar je moet wel echt ver weg… Grimma was ongeveer 8 uur reizen, in die tijd zit je met het vliegtuig ook in het Caribisch gebied!
Na de reis de benen los gefietst op het fietsparcours. Op dit selectieve parcours is het belangrijk te weten welke berg en bocht waar zit, en waar het slim is om eventueel weg te rijden. De wedstrijdbriefing was extreem langweilig en overdreven gedetailleerd voor degene die het parcours al gereden hadden. Na de briefing een culturele Duitse maaltijd: schnitzel mit Pommes und Erdinger (Alkoholfrei), hoera! Daarna lekker ons bedje in.
Bundesliga starts zijn de meest chaotische starts die ik tot nu toe in mijn triathloncarrire heb meegemaakt: dringen, duwen, naar voren drijven, weer naar achter, en dat voor de start! Na het startsignaal (of eigenlijk vlak daarvoor) is het echt ‘Krieg’. Schoppen, slaan duwen en koortjes opentrekken zoveel je kunt, wat een feest! Het zwemmen was best lastig, eerst 375 stroom opwaarts, weer terug en dat 2 keer. Na het eerste keerpunt lag Evert nog 2e, maar net als in Stein moest hij daarna plaatsen gaan inleveren. Ik lag ook vrij goed, maar zakte ook wat weg, en vooral stroom tegen had ik moeite.
Everts wetsuit werd in de laatste 375 meter open getrokken, hij had in de wissel een aanvaring met een andere atleet en verloor daardoor zijn schoen. Kortom: hij heeft ook wel pech hoor. Ik kwam een minuutje later uit het water, en na 1 kilometer fietsen kwam ik bij Stefan van Thiel te zitten. Samen knalden we door, en raapte we ook Evert op. Achter ons ontstond een grote fietsgroep, maar niemand wilde verder echt meerijden. De 2e van 6 rondes hebben we rustig in het midden gezeten, en goed gedronken. Evert stelde voor om te ontsnappen op de zwaarste berg, en ja, ik moet het niet zo van het lopen hebben, dus waarom niet?
Na een versnelling kregen we Stefan mee, en daarachter volgde niemand. Stefan had mij vorige week in Gendt ook goed geholpen, en die samenwerking beviel ons wel dus logisch dat we dat vandaag weer zouden proberen. Met zn 3e reden we kop over kop, volgens mij zwaar in de vuurrode hartslag zone… Maar we hadden geen keus, het gat naar de kopgroep was groot en moesten we dichten. In de laatste ronde sloten we aan, en meteen kregen we de complimenten van Martijn Dekker, die kwam als eerste uit het water, en zat dus met gemak al in die groep. Wel leuk dat je als Nederlanders in zon wedstrijd toch een soort nationalistisch wij tegen de rest gevoel hebt.
Als 4e reed ik de wisselzone in, en als 3e kwam ik het loopparcours op maar ik mis scherpte door de lange trainingen in voorbereiding op de Ironman. Zo zag ik bijna de gehele fietsgroep over me heen komen, op een paar atleten na. Stefan kwam ook ontzettend hard voorbij en kon zelfs winnen! Super gaaf dat hij hij mede door mijn sterke fietsen deze wedstrijd kon winnen. Na 5 kilometer begon ik lekker te lopen, en kon wat versnellen. Door de vele kleine rondjes (6 stuks) kon ik niet meer zien wie zou gaan finishen en wie niet. Uiteindelijk bleek er iemand op 10 seconde voor me te zitten, maar die heb ik niet meer ingehaald. Als 9e kwam ik over de finish. Evert’s lopen ging duidelijk minder goed. Hij werd 10e. Het is echt ontzettend lang geleden dat ik hem verslagen heb, volgens mij op het NSK Duathlon in 2007. Een teken dat het bij hem ergens niet helemaal goed zit… Nu doe ik voor de Ironman geen wedstrijden meer, Evert wil kijken of hij een chronisch probleem heeft, en start zondag a.s. op de 1/8e in Utrecht.
