Ten tijde van schrijven bevind ik me in Wanaka, Otago, Nieuw Zeeland! Ik heb ook wel geluk hoor. Op 31 december vloog ik met fiets en al via Singapore en Auckland naar Christchurch op het zuider eiland van Nieuw Zeeland. 4 maanden ben ik niet in Nederland te vinden en zal ik me aan de andere kant van de wereld vermaken met trainen, racen, reizen, chillen, trainen, racen, chillen, werken, trainen, zomer vieren, bruin worden, chillen, trainen, reizen en al dat soort dingen waar ik totaal niet van hou.
In Christchurch had ik een date met Peter Kindervater, tevens onze wetsuit sponsor via triathlonwinkel.nl. Echt een onwerkelijke situatie om na 36 uur reizen Peter aan de andere kant van de wereld tegen het lijf te lopen in een tot hostel omgebouwde gevangenis. Met Peter in de daarop volgende dagen flink getraind.
7 januari moest Peter weer toegeven aan het ‘echte’ leven, en vloog terug naar Amsterdam. Ik had in de dagen daarvoor een interessante fietsroute uitgestippeld. Mijn bagage kon bij Andy en Liz blijven, familie van Vinnie en Andy Duncan, daarover later meer. Met een klein rugzakje en een dikke portemonae vertrok ik op 7 januari voor de eerste etappe van mijn Tour de New Zealand:
Etappe 1: Christchurch to Geraldine: 168 km
Samen met Andy de eerste 80 km afgelegd, gedeeltelijk in de regen en daarom wat bakjes koffie gedronken in een café. Na afscheid te hebben genomen van Andy, m’n iPod op en nog 3 uurtjes alleen verder. Prachtige omgeving, uitgestrekte, groene heuvellandschappen en ontzettend veel verbaasd kijkende koeien, herten, schapen en lama’s. Begin van de avond in het hostel aangekomen en na een pasta maaltijd vroeg naar bed!
Etappe 2: Geraldine to Omarama: 167 km
Op tijd opgestaan en met enigszins stijve benen de fiets weer op. Eerste uren voornamelijk opwarmen, het was niet echt warm. Wel lekker achter 2 sjofels kunnen stayeren voor ruim 10km, na Canterbury te hebben verlaten fietste ik McKenzie Country in, gematigd heuvelachtig landschap met veel open vlaktes, en vooral veel tegenwind! Lunchpauze na 90km met uitzicht over Lake Tekapo, en snel weer verder want er was regen op komst. Na 167km bij het hostel aangekomen, ergens tussen Twisel en Omarama. Groot landhuis met prachtig uitzicht over de heuvels en al het vee in de weides. Wederom vroeg naar bed.
Etappe 3: Omarama to Queenstown: 186 km
Dit keer nog vroeger weg, langste etappe tot nu toe! Eerste 45km heuvel op, de Lindis Pass door. Een gewaagde, zware route volgens vele andere fietsers met weinig mogelijkheden tot revalitering maar aangezien ik gemiddeld 2 keer zo hard fiets maakte ik me daar niet echt zorgen over. Na 90km een warme chocolade muffin met koffie in een zeer klein gehucht. Hier ontmoette ik 3 Nederlandse vrouwens die net als ik op weg waren naar Queenstown, en ze wilde mijn tas wel meenemen. Telfoonnummers uitgewisseld en pang! Koers! Zonder rugzak vloog ik over de weg. Eerste half uur 22km, na 1 uur 40.6km! Dat was echt heerlijk, beetje wind mee, dat wel. Ietsje later een wat oudere man op een racefiets ontmoet, die liet me de touristische route naar Queentown zien, in plaats van de highway. Super mooi! Voor dit soort dingen ben ik hier: prachtige uitzichten, snelstromende rivieren, fantastische golfbanen en nog veel mee van dat soort dingen. Na 186km in 6u07 m’n rugzak opgehaald en uitgeput m’n bedje in.
Rustdag
Gister een Duitse ex-triathleet ontmoet: Markus Ross (9:09:34 in Almere 2004), ik kon een lift krijgen naar Milford Sound, een van de meest spectaculaire natuurgebieden van NZ. ’s Ochtends een uurtje gelopen en toen met Markus naar Milford. Toch nog 300km verderop. Hoe ik terug zou komen wist ik nog niet… Het weer was niet zo best maar eenmaal in Milford scheen te zon en heb ik een cruise geboekt. Terug met 4 verschillende mensen mee gelift. Was erg koud aan de kant van de weg, en gezellig bij al die verschillende mensen in de auto. Ik heb ook wel geluk hoor!
Etappe 4: Queenstown to Kingston: 47 km
’s Ochtends in de regen en wind vertrokken, het doel was Invercargill, het totale zuiden van het zuiden. Na een uurtje kreeg ik al wel door dat dit niet echt haalbaar was. 190km wind en regen tegen was niet echt iets om naar uit te kijken. Ook qua kleding was ik hier niet op voorbereid. Na 1u30 kwam ik totaal onderkoelt aan in Kingston. Kon m’n vingers niet meer bewegen en m’n tenen waren wit en blauw door elkaar. Na een kop koffie een hutje geboekt op een camping en een warme douche genomen. ’s Avonds 1 liter ijs gekocht en m’n eenzaamheid in dit gehucht zonder enig vorm van vermaak of winkels weg gegeten. Een bus geboekt voor de volgende dag naar Invercargill te reizen. Daar 2 dagen gewerkt voor Grant, een triatleet die ik op Hawaii ontmoet heb.
Etappe 5: Invercargill to Wanaka: 183 km
Om 4u45 door Grant ruim 30km naar het noorden gebracht, anders was het te veel om te fietsen. Eerste half uur door het donker, en de eerste 2u30 door de regen. Gelukkig was ik nu beter voorbereid met een poncho en plastic zakken over m’n schoenen. De wind kwam van achter dus dat was heerlijk fietsen. Als toetje van de dag de Crown Range over. Van 100 naar 1100 meter in 20km, vervolgens een 40km downhill naar Wanaka! Heerlijk gefietst. En om 13.00 mezelf bij de familie Duncan gevoegd. Eind deze week meer over deze opper coole familie en de Challenge Wanaka!
