Tja het NK triathlon… Al in januari zat deze wedstrijd in mn hoofd. Elke keer als ik het tijdens een zwemtrainig moeilijk had dacht ik aan het NK, want daar wilde ik top zijn en daar deed ik die trainingen voor En het ging goed, ik voelde dat ik vooruitgang boekte, met de week ging het harder. Ook in de looptraining ging het harder en harder en daarmee werd het vertrouwen alsmaar groter. De wedstrijden die ik als voorbereiding deed gingen beter dan ooit, het beloofde een mooi NK te worden.

[vimeo]http://vimeo.com/5277867[/vimeo]

Maandag begonnen de zenuwen al op te spelen. Nog nooit eerder had ik zo naar 1 wedstrijd toegeleefd. Alles wat ik deed stond in het teken van zaterdag. En dan is het zover. Ik duik het water in, zwem naar de startlijn en lig klaar, klaar voor mijn wedstrijd. We gaan van start en ik ben goed weg. Ik zwem precies zoals ik wil voorin. De hoop was dat ik in de staart van de kopgroep kon mee zwemmen, en bij de eerste boeirondingen (na zon 300m) was dit het geval. Er volgt een “gevecht” om in de voeten te blijven. Ik krijg een paar tikken en laat me wegduwen. Er valt een gaatje, en dat gaatje wordt een gat. Langzaam word ik ingehaald, en ik zeg tegen mezelf dat er nog niks voorbij is. In de 2e groep is er nog heel veel mogelijk.

De eerste zwemronde kom ik als 10e door vlak achter Luc van Es. Ook bij hem kan ik niet in de voeten blijven Ik merk dat het niet zo gaat als ik wil. Geen power in de armen en de techniek is ver te zoeken. Elk golfje dat tegen me aan komt voelt als een tsunami en ik kom er niet doorheen.

Meer mensen halen mij in. Bij het uit het water klimmen krijg ik weer kramp (net als vorig jaar) in mijn hamstrings. Ik strompel wat, rek een keer, en gelukkig kan ik vrij snel weer door strompelen. De fiets op en in de achtervolging. Nog steeds gaf ik de moed niet op, ik haalde Niels Strijk bij, en samen deden we nog een poging aan te sluiten bij de 2e groep. Dit lukt niet, en tijdens de achtervolging voel ik me niet zo sterk als de bedoeling was. Ik voel lichte krampnijgingen in mn kuiten en we worden bijgehaald door de 3e groep. Hierin wordt niet heel goed samengewerkt.

Na 5 van de 6 rondes denken een aantal atleten al dat we er zijn De n volgt de ander en de hele groep wil de wissel induiken terwijl er nog een ronde gefietst moet worden. Ik fietste als enige, ofja samen met 1 andere (een buitenlander die al een ronde gedubbeld was), door. Alleen doorfietsen heeft ook geen zin, dus toch maar wachten tot een gedeelte van de groep weer aansloot en maar weer fietsen.

“de looptrainingen zijn allemaal super gegaan, dus we gaan gewoon hard lopen en we zien wel waar ik nog uit kom.” Dat dacht ik aan het begin van het lopen. De eerste ronde liep ik met Sven Strijk en Stefan van Thiel mee. Het voelde al niet zoals het hoorde… ik moest ze na 2,5 km laten gaan. Ik loop de wedstrijd uit met het gevoel dat ik een duurloop doe terwijl ik overal in mn lichaam pijn heb. Alles is verkrampt en stijf… Ik wordt 13e, heel wat anders dan ik vooraf had gehoopt.

Nu ben ik gewoon heel erg teleurgesteld. Ik moet hier van leren, de problemen oplossen en sterker terug komen. Maar nu weet ik nog even niet hoeGelukkig heb ik fijne mensen om me heen die met me meeleven, met oplossingen komen en die me steunen… Dank hiervoor!