Tja, daar zit je dan. De hele winter hard getraind, alle trainingen liepen fantastisch en de vorm werd beter en beter. 15 mei stond alweer de eerste wedstrijd op het programma maar eerst een lang paasweekend trainen in de Eifel, gevolgd door nog 10 dagen trainen op Mallorca…
Afgelopen vrijdagochtend in Zeist eerst nog het “2 urenvanZeist” record van de Zeeuwse brommer aangescherpt. Een duidelijk teken van een prima vorm. Daarna ben ik samen met Cornelis door naar de Eifel gereden. Daar zouden we met de groep een kleine 2 uurtjes losfietsen, maar dat liep even wat anders.
In de laatste afdaling voor we bij ons huisje zouden zijn ging het mis. Ik nam de bocht naar rechts maar bij het uitkomen van de bocht lagen er steentjes op de weg en ik wist dat ik te schuin ging om op de fiets te blijven zitten. Ik trok m’n fiets recht maar daardoor haalde ik de bocht niet meer. Ik kwam in de berm terecht waar ik over de kop gevlogen ben en uiteindelijk hard op m’n rug terecht kwam.
Al snel waren de andere bij me en ik zei gelijk dat ze niet aan me moesten komen. Ik voelde een steek in m’n nek, pijn in m’n schouder maar had vooral erg veel last van m’n onderrug. Ik kon m’n benen niet bewegen, alleen m’n tenen nog. Gelukkig voelde ik de brandnetels in m’n benen prikken wat me deed beseffen dat het geen dwarslaesie was. Ambulance werd gebeld en al snel kwamen er 2 broeders bij me. De arts tilde m’n been iets op en gaf de opdracht die positie vast te houden. Hij liet m’n been los en gelijk lag hij weer tussen de brandnetels.. Totaal geen functie. Ondertussen was de traumahelikopter ingeschakeld. Hiermee werd ik naar het ziekenhuis in Aachen gebracht.
In Aachen werd er een echo van m’n buik gemaakt om inwendige bloedingen uit te sluiten en gelijk daarna werden er röntgenfoto’s gemaakt. Uit de foto’s bleek dat er gelukkig geen breuken waren in m’n rug en bekken. Wel was m’n sleutelbeen gebroken. Ze vertelde me dat ik heel veel geluk heb gehad, hoewel ik het zelf daar nog niet echt mee eens was…
Langzaam aan kon ik me ook steeds meer ontspannen en kreeg ik steeds meer spierfunctie terug. Een aantal uur later kwam een neuroloog bij me om wat testen te doen. Uiteindelijk wilde hij me recht op zetten. Dit lukte ook 10 sec tot ik te moe, misselijk en duizelig werd. Ik werd snel weer in bed gelegd en ik had 20 min nodig om een beetje bij te komen van het staan. Er werd gezegd dat er een CT-scan gedaan moest worden en weer moest ik lang wachten. Gelukkig waren Tino en Michiel bij me om me wat gezelschap te houden, want het duurde in totaal wel heel erg lang. Na 6 uur kwam een trauma-arts bij me, ook hij deed een aantal testen en vertelde me dat ik ieder geval 1 maar misschien wel 2 nachten moest blijven. Een CT-scan was nu niet nodig aangezien ik steeds meer functie terug kreeg.
Inmiddels was het 3 uur ’s nachts en ik ging eindelijk van de eerste hulp af. M’n ouders en June kwamen om half 4 aan en loste Tino en Michiel af. Die schrokken wel erg toen ze me wat te drinken wilden geven: Ik kon niet eens zelf m’n hoofd optillen maar moest dat met m’n hand doen…
Na amper geslapen te hebben wilde de zuster m’n bed verschonen en mocht ik eindelijk proberen uit dat bed te komen. Met veel hulp lukte het uiteindelijk om te gaan staan waarna ik gelijk maar een stukje ben gaan lopen (meer strompelen). Vanaf toen ging het steeds beter en al snel daarna kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht.
Nu ben ik alweer een paar dagen thuis. Alles is nog steeds ontzettend stijf en vooral m’n onderrug is er erg gehavend aan toe. Slapen is dan ook erg lastig gezien ik alleen maar op m’n rug mag liggen door het gebroken sleutelbeen. Het is afwachten hoe snel het allemaal hersteld, maar voorlopig ziet het er niet naar uit dat ik binnenkort ergens van start kan gaan (sleutelbeen staat 6 weken voor). Ik heb nog steeds erg moeite om het rechter been goed op te tillen en strompel rond het huis als een 90 jarige… En zo voel ik me momenteel ook wel een beetje. Gelukkig wordt ik thuis goed verzorgt door June, m’n persoonlijke zuster… Ik heb ook wel geluk hoor!
