Afgelopen nacht waren er enkele centimeters sneeuw gevallen op de bergen ten zuiden van Lake Taupo, de ochtend was helder en de verse sneeuw was duidelijk zichtbaar. Een fantastisch uitzicht vanuit de startlijn in het water. Wat minder fantastisch was dat door de koude nacht en de neerslag de watertemperatuur gedaald was tot 14.2 graden.
Het startveld was op z’n minst indrukwekkend te noemen. 11 voudig Ironman winnaar Cameron Brown droeg startnummer 1 en verder waren het meervoudig 70.3 winnaar Graham O’grady, James Bowstead, Scott Thorne, Jamie White en teamgenoot uit de Tour of Southland: Chris Sanson die bij de elite startten.
Zwemmen ging voor mijn gevoel afschuwelijk slecht, had ook iets te met de hoeveelheid zwemkilometers van de afgelopen 3 weken: 3. Toch stond ik als ongeveer 8e terug op de kant. Vlak na mij was het Chris Sanson die z’n fiets pakte. “We’re in this together” riep hij me toe en zo zetten we samen de achtervolging in.
15 km verder begaf mijn achterband het. Kak! Snel een busje pitstop erin en gaan, dacht ik… Het gat was te groot en de pitstop wilde niet vatten. Enkele 100-en meters later stond ik weer stil.
Taupo half Ironman en ik hebben wat dat betreft geen goede band. 2 jaar eerder stond ik in dezelfde situatie langs de kant van de weg, maar dan 30 km verderop en kon ik van een toeschouwer een achterwiel lenen om zo de race af te maken. Dit keer stond ik voor 07:30 al compleet verkleumd langs de kant van de weg te wachten op de materiaal wagen. Die kwam 30 minuten later. Binnenbandje verwisseld en toch maar door, proberen om het warm te krijgen.
Rustig heb ik de race afgemaakt. Toch wat trainingskilometers in de benen en een groot voordeel is dat ik niet hoef te herstellen voor de halve ironman in Rotorua van volgende week. Eindtijd: 4:54:21. 3 minuten sneller dan 2 jaar geleden!
