Alweer lang geleden dat ik wat geschreven heb, inmiddels aangekomen in Kona! Vorige week Auckland verlaten, en voor de zoveelste keer afscheid genomen van de Duncan’s. Elke keer toch weer lastig.

Eerst naar Honolulu gevlogen, een dag eerder aangekomen dan ik vertrok. Meteen problemen bij de douane: ik kwam een dag eerder aan dan ik vertrok en zou dus 91 dagen in de US verblijven, in plaats van de geoorloofde 90. Ook al was het 23:15.

Daarna kei hard opgelicht door de chauffeur van de shuttle bus naar Waikiki. Uit interesse vroeg hij wat er in m’n koffer zat, ik vertelde dat het m’n fiets was. Ongeveer 30 mensen in de bus, iedereen zat al, en betaalde: 15 dollar retour. De deuren gingen dicht en precies voor vertrek riep de chauffeur mij op: 25 dollar voor een fiets, enkele reis. 01.30 in de nacht, en weinig alternatief.

Toch pikte ik dit niet, op het internet stond duidelijk vermeld: geen bagage toeslagen. Eerst een interessante discussie gevoerd met de chauffeur in het bijzijn van zijn klanten, toen naar buiten: fiets en tas gepakt. Met mij kwam een andere toerist naar buiten: “I’m more than happy to pay for you if you can’t afford it” Ontzettend vriendelijk maar het gaat mij om het principe. Dus een taxi genomen, en alsnog 40 dollar lichter…

2 toffe dagen in Honolulu gehad, wat lokale toeristische dingen gedaan, Pearl Harbor gezien, Diamond Head beklommen, 2u30 in de hitte gerent. Zondag naar Kona gevlogen, en merkte meteen een groot verschil tussen de mentaliteit van de mensen. Honolulu is erg onvriendelijk, onbehulpzaam en mensen kijken je niet aan op straat. Kona is eigenlijk het tegenovergestelde.

Werd van het vliegveld opgehaald door Erin, tijdens m’n zeilreis in de Pacific een schipper van een Amerikaanse boot ontmoet die een goede vriendin had in Kona, na wat gemail kon ik mijn eerste dagen bij haar terecht. Haar buurvrouw ging verhuizen en kon na 1 nachtje in haar appartement trekken. Prima!

Eerste dagen in Kona waren wat vreemd, raar om weer op deze plek terug te zijn. Vorig jaar een ontzettend gave tijd gehad met Daniel, Carla en EST: de organisatie die een heel hoop facilitaire dingen voor ons regelde. Nu is er nog niks te merken van het grootste triathlon evenement in de wereld, nog 5 weken en amper atleten. Een paar pro’s waaronder Cameron Brown, waar ik veel mee train deze dagen. Vorig jaar was echt een soort roes, relatief korte periode met ontzettend veel activiteiten. Ik fietste zaterdag met Brownie over het parcours en was de hele begin lus gewoon vergeten…

Woon nu dus in Kealakekua, onder een gruwelijk groot leegstaand huis met 12 mtr zwembad, op 15 km van Kona en op 500 meter hoogte. Stuk koeler dan in de stad. Een groot nadeel is dat ik na elke training weer een uur omhoog moet fietsen. Geen internet en geen vervoer buiten m’n fiets. Dus lastig om iets te ondernemen of om te communiceren met de buitenwereld. Niet ideaal, ik ga denk ik opzoek naar een ander plekje om te wonen.

Meer plaatjes op http://www.thetykes.com.