Je bekijkt nu Tour of Southland: stage 2

Tour of Southland: stage 2

Afzien is een keus. Zo vond ik mezelf terug langs de kant van de weg en vertelde de mecanicien dat ik ging uitstappen. Vervolgens kwam ik erachter dat m’n voorrem aanliep door een massale valpartij in het peloton ongeveer 30 minuten eerder. Ongeveer 10 minuten heb ik samen met meerdere aangeslagen atleten de achtervolging op het peloton ingezet en nog 20 minuten heb ik met hartslag 180 in de rondte gereden terwijl iedereen om me heen en het peloton zat te keuvelen. Ik dacht echt dat ik m’n benen opgeblazen had en serieus moest gaan lossen uit het peloton. Maar het viel mee. Dat echte lossen kwam later pas.

Vanmorgen voelde ik me prima, om 10 uur reden we weg uit het velodrome en al na 3km moesten we de eerste valpartij ontwijken, ik zag Geert-Jan langs de kant staan en het zag er niet al te best uit. Weer 20 km later had ik hem nog steeds niet voorbij zien komen dus dat voorspelde niet veel goeds. Uiteindelijk moest hij uitstappen. Hij stond z’n rug te rekken langs de kant toen hij werd aangereden door een niet oplettende wielrenner.

Na 50 km gingen er voor me wat mensen onderuit en ik kon niet remmen en ging er overheen. En zo gingen ze ook weer over mij heen. Rechtop staan, checken of er niks gebroken was, bril recht op m’n hoofd en zoeken naar m’n fiets. Stuur recht, kijken of er niks aanloopt en pang, de fiets op! Wel apart. De ‘atleten’ om me heen stonden nog steeds op elkaar te schelden en hun fietsen uit de knoop te halen terwijl ik al lang weer weg was. Vooral de externe focus vond ik (zoals ik gister ook al schreef) bijzonder.

Wat gehavende knie, scheen, elleboog, hand en schouder maar verder niks serieus. Behalve dan dat m’n hartslag niet wilde zakken en ik echt moeite moest doen om het peloton bij te houden.

Na een km of 100 kwamen we in de beruchte cross winds terecht. En uiteraard zat ik niet op de goede plek. Op een aantal plekken voor me ontstond er een scheur in het peloton en moesten we volle bak aan om het peloton proberen bij te halen. Met nog ruim 30 km zat ik in een groepje van een man of 20. Er werd wel goed samen gewerkt maar het peloton reed harder.

De kale gure weg naar Bluff is geen fijne plek. Laat staan op een fiets. In het Engels noemen ze dat exposed. Voor het Nederlands kan ik er even niks passends op verzinnen. Aan weerskanten zee en windswept bomen. Die cross wind daar komt recht vanuit Antartica, er is immers niks tussen Antartica en Bluff. Guur dus.

De finish was boven op Bluff hill, gister noemde ik het een muur maar muren zijn meestal niet zo hoog. Hill is een beetje oneerbiedig tegenover deze berg. Een 34-25 was niet genoeg om boven te komen en als er geen mensen gestaan hadden, had ik gelopen. Uiteindelijk op ongeveer 13 minuten van de winnaar gefinisht, en wel wat plekjes gestegen in het algemeen klassement, but who cares…

Verwondingen vallen wel mee, kneuzingen in knie en hand zijn het ergst. Hopen dat het hersteld overnacht en ik morgen gewoon kan opstappen zonder al te veel problemen.

Morgen 2 etappes, een hele korte van ongeveer 50 km. Hier zie ik best wel tegenop, gaat vooral heel hard en wederom cross winds. Daarnaast nerveus gekoers door alle tussensprints. In de middag staat er een etappe van ongeveer 100 km op het programma naar Te Anau, daar overnachten we.

Wat een dag, ik zal lekker slapen vannacht.

Diederik Scheltinga

De oudste van de broers, zoekt graag de grenzen op (niet alleen fysiek) en volbracht al 13 Ironmans.