Alles volgens plan en na een uur koers hadden we al 45 km afgelegd, vervolgens de berg op en ik miste net de eerste groep. Met een paar man hingen we net tussen de 1e en 2e groep in. Alle 6 de mannen om me heen hadden dikkere benen dan ik dus ik besloot eerst maar eens hun bordjes leeg te eten voordat ik aan dat van mezelf begon. Met 0 extra inspanning werd ik netjes in de 1e groep afgeleverd.
Te Anau ligt midden in de bergen aan een gigantisch meer. Het weer en de wind zijn hier erg onvoorspelbaar. Het weer was goed, maar de wind een vreemde verschijning in een alpine gebied. Helemaal in combinatie met een grote massa water. Na elke bocht kan de wind uit een andere hoek komen. We maakte een haakse bocht in het dorpje Manapouri en bam, alles op de kant.
Van fouten leer je zegt men maar in de fietswereld is hiervoor is ook ervaring, lef en kracht nodig. Aan alles ontbrak mij het op dat moment. Dus ik waaide er (voor de zoveelste keer) vanaf.
Eerst zit je dan nog met een paar man tussen de volgwagens maar omdat ver achter ons nog een erg grote groep reed was het aantal ook sterk gereduceerd. Daarnaast wachtte de jury dit keer heel erg lang met het voorbij laten gaan van deze volgwagens. Waardoor ze min of meer verplicht werden vol gas ons voorbij te rijden. Geen houden aan dus.
Uiteindelijk kwam ik samen met een mannetje van Subway Pro Cycling te zitten. Kop over kop reden vanaf het 20 km bordje tot aan het 10 km bordje. Toen kon ik echt niet meer en vond hij het gelukkig niet erg dat ik niet meer overnam. Toch best afzien, niet m’n eigen fiets, slechte positie, m’n hele rug zat op slot, nek vast, zelfs spierpijn in m’n armen. Het diner buffet die avond smaakte echter erg goed…
