Met redelijk stramme beentjes vertrokken we vanmorgen weer als vanouds uit het Velodrome. Ik was wat laat en moest hierdoor vooraan starten. Stond dus tussen alle truien en vedettes vooraan. Een vrij lange neutralisatie van een km of 10 door Invercargill en toen was het direct aan het gas.
Vooraf werden we zelfs door de organisatie gewaarschuwd voor de crosswinds en zelfs als je ver achter lag zouden eventuele verkeers marshalls al weg zijn en moest je zelf de pijlen langs de weg volgen om bij de finish te geraken. Niet bepaald motiverend om te horen zo vlak voor de start. Als ik ergens niet op zit te wachten dan was het wel een eenzame solo tocht zonder volg wagens of andere fietsers. Ook moesten we sanitaire stops niet in de dorpjes uitvoeren, hierover waren klachten bij de organisatie binnengekomen. Tot zover de huishoudelijke mededelingen.
Na 6 km lag het peloton al in stukken en vond ik mezelf terug tussen de auto’s. Niet best. Nog ruim 160 km te gaan en ik trok het echt van 0 kanten. Uiteindelijk toch weer de aansluiting weten te vinden met de laatste groep en weer aangesloten bij het peloton. Dit kostte me denk ik wel 10 jaar van m’n leven.
Terug in het peloton ging alles uiteraard weer regelmatig op de kant. De crosswinds waren erger dan ik ooit meegemaakt heb. Zelfs Kona is er niks bij. Ik werd letterlijk van de weg geblazen door een vlaag, door de berm en de dikke modder van een boeren veld in…
Volgens mij sterf ik als ik 50 ben want volgens mij kostte het nogmaals 10 jaar van mijn leven om weer terug in het peloton te komen. Na 1:45 koers hadden we al bijna 80 km op de teller en was ik op sterven na dood. Ik zag mezelf de finish niet meer halen vandaag. En juist op dat moment vond het peloton het goed en ging de rem erop. Dank u.
Uiteindelijk wat meer voorin het peloton gaan fietsen en ook omdat het redelijk wat klimmen was kon ik me hier redelijk handhaven. Het algemeen klassement ligt nog een beetje open en hierdoor is het regelmatig oorlog vooraan. Zo ook na een haakse bocht. Crosswinds en één van de teams trok er vol aan. Ik was niet de eerste die eraf lag maar was al snel aan de beurt.
Uiteindelijk een goed groepje gevonden en met 25 km te gaan was het enkel wind mee naar de finish in Gore. Iedereen vond het best geweest en rustig (tussen de 45 & 50 per uur) reden we Gore in en haalde we zonder kleerscheuren de finish op 11:55 van de winnaar. Op dit moment sta ik in het algemeen klassement op plek 84 van de 104 rijders in koers op 47:13 van leider Carter Jones.
Na vandaag heb ik wel het idee dat ik de tour ga afmaken. Als je me dit 4 dagen geleden gevraagd had, had ik mezelf weinig kans gegeven. De chauffeurs van de volgwagens kennen mijn gezicht inmiddels en ik heb veel vrienden in de mongolenwaaier. De tijdrit is geen probleem en des noods rijd ik die 87 km alleen. Parijs is in zicht! Figuurlijk dan… WT!