De zaterdag voor de wedstrijd: bijna de hele week rust gehouden, paar trainingen gedaan om toch in beweging te blijven, maar op een heel rustig tempo. Niets forceren dus. Vandaag zou ik na voor m’n massage 20 minuutjes joggen om de spieren een beetje op spanning te brengen. Na 4 minuten lopen ging het mis, een vreemd soort pijn in m’n enkel zonder dat ik die verstuikt of verzwikt had. Het kwam vanuit het gewricht zelf. Geen pees of spier dus. De pijn werd steeds erger maar als ik stopte met hardlopen en even ging zitten was het na een paar minuten weg. Ging ik dan weer lopen, kwam de pijn na een paar minuten weer voorzichtig terug maar werd dan steeds erger. Thuis goed gekoeld en naar de massage gegaan.
Wedstrijddag: ’s ochtends niet echt een goed gevoel: wat als de pijn zou terugkomen tijdens het lopen? Of eerder? Ik zou in ieder geval gewoon gaan starten want anders zou het allemaal voor niets geweest zijn. Een beetje laat verschenen we bij de start maar toch was ik wel ontspannen, na het startschot direct heerlijk kunnen zwemmen, dat ging goed. Na 27 minuten kwam ik achteraan in de 2e groep als 14e uit het water. Ondanks een matige wissel zat ik toch als 7e op de fiets. Snelste wissel van iedereen!
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=8JYKQZkvh-k[/youtube]
Fietsen ging goed, na 10 km alleen gereden te hebben kwam ik in een groep terecht van ongeveer 7 man. Er werd niet echt samengewerkt waardoor ik veel kopwerk deed. Het tempo lag steeds net iets te laag voor mij, zelfs op die lange 90 km. Ik kreeg na 5 km op kop rijden nog een officiële waarschuwing (m’n nummer werd genoteerd) voor stayeren! Die NTB juryleden hebben geen gevoel voor sport, dus dat was ruzie… Onderweg voelde ik m’n pijnlijke enkel al iets opspelen dus ik dacht dat ik niet aan het lopen zou toekomen, dus dan maar wat extra gas geven op de fiets. De laatste 14 km was een uitloopstuk en daar zag ik dat onze fietsgroep in 2 stukken gespleten was, toen ben ik maar gas gaan geven. Direct was ik weg bij de groep en zag voor me wat ‘losse’ fietsers die ik stuk voor stuk voorbij reed.
Als 4e kwam ik het parc ferme binnen gefietst, iets wat ik van te voren niet gedacht had. Het lopen ging direct op tempo en ik voelde m’n enkel flink. Na 3 km doorbijten en mentale ondersteuning van m’n vriendin Marlies trok de pijn weg. Ik kon (tot mijn verbazing) de halve marathon afmaken. De laatste paar kilometers deden de benen wel flink pijn maar ik wist dat ik het zou gaan halen met zelfs een top 10 plek: 6e in een tijd van 4:16:21. 7 minuten achter winnaar Eddy Lamers. Dik tevreden, en nu rust en bier! Zie ook de video compilatie van de wedstijd! Met dank voor de beelden aan Sjoerd en Bart van der Wal!