Sommige dingen waren voor mij ook wel wennen en schrikken. Vooral de lengte van ons jongste broertje Bouke. Bijna 2 meter, terwijl hij voor m’n gevoel nog 1.50 was toen ik weg ging. Ik ben nu ver uit de kleinste van ons 4, zie ook de foto.
De laatste weken Australië waren echt fantastisch. Ik woonde in het Nomads Hostel in Noosa, in ruil voor een uurtje werk per dag hoefde ik niet te betalen voor mijn accommodatie. Met mij deden dit nog heel veel mensen en hierdoor krijg je ook de kans om iets met iemand op te bouwen in plaats van oppervlakkig contact met andere reizigers, die na 2 of 3 dagen weer verder trekken.
Noosa is een trainingsparadijs. De kwaliteit van de wegen is super, er zijn fietspaden, de zee is 26 / 27 graden, in het aquatic center is er voor iedereen een eigen 50 meter baan beschikbaar en er zijn een heel hoop (pro) atleten om mee te trainen. Elke morgen, om 6am, vertrekken er tussen de 10 en 30 atleten om ongeveer 2 uur te fietsen. Gomez, Brownlee, Brownlee, Whitfield, Alexander, Bennet en Hecht en zijn vaak voorkomende namen in het peloton. Op zondagmiddag is er altijd een ocean swim waar ik moeite had het tempo te volgen. En dat zegt niet alleen iets over mijn niveau…
Zelf had ik een bizarre ontmoeting, ik kwam 2 Duitse triatleten tegen, Sebastian Zeller en Markus Hein. Ik vertelde ze dat ik Bundesliga deed, dus vroegen ze welke races ik gedaan had. Blijkt dat ik in het seizoen van 2009 in Schwerin, Grimma en Schneeberg tegen deze jongens geraced heb! Allebei komen ze nog steeds uit voor KTT01. Een grote concurrent van ons eigen Bayer Uerdingen. Sebastian ging een paar dagen later al weg, maar met Markus heb ik veel samen getraind. Was super voor mij, want Markus was wel degelijk een stok achter de deur om daadwerkelijk te blijven trainen, en vooral was het ook erg gezellig!
Na 7 weken Noosa had ik serieus moeite met het afscheid van de plek, de mensen, en ook het afscheid van m’n zorgeloze, verwende, zwervende bestaan. In Noosa een ontzettend toffe tijd gehad, super leuke mensen leren kennen, onvergetelijke avonturen beleeft en heerlijk getraind. Mijn reis terug naar Nederland was best wel een ramp, en ging als volgt: in Noosa in een auto naar het busstation, daar met een bus naar het treinstation in Brisbane, daar een trein naar de Gold Coast, onderweg wegens werkzaamheden overstappen op een bus, toen weer in een trein, aangekomen in de Gold Coast een bus naar het vliegveld, daar een nachtje slapen op een bankje, toen een vliegtuig naar Kuala Lumpur, daar weer een nachtje op de grond, toen bleek dat ik op het verkeerde vliegveld was, dus een bus naar een ander vliegveld en als laatste een vliegtuig naar Schiphol. Een reis van 4 dagen en 9 uur.
In Kuala Lumpur werd ik na 33 uur wachten geweigerd op mijn vlucht van Royal Jordanian Airlines: ik kon de credit card waarmee ik 3 maanden terug ik de vlucht had betaald niet laten zien. Blijkbaar mogen ze je dan weigeren en je geld houden, gemeneriken! Vlieg dus nooit met Royal Jordanian Airlines!!!
Bij de KLM balie een nieuw ticket gekocht, en moest daar na dat ticket van € 840 nog even 200 USD betalen om m’n fiets mee te nemen. Al met al een strop van net boven de € 1000 euro. Ik heb ook wel pech hoor!
